Zo’n drie maanden Japan, het zit er bijna op. Alle experimenten en metingen ziijn gedaan. Ik heb van alle samples die ik heb gemaakt plaatjes gemaakt met een scanning electron microscope, met software het aantal zilverdeeltjes geteld en daar een statische analyse op losgelaten. Het is een mooie complete set data geworden die interessante dingen laat zien. Het manuscript waarin mijn data is opgenomen is inmiddels ingediend. De aanvullende experimenten die ik nog gestart ben, zijn op zich wel gelukt, maar helaas bleken de resultaten (nog) niet bruikbaar. Voordat ik hier weg ga, wil ik een conceptverslag af hebben. Eigenlijk alles staat wel op papier en het is vooral een kwestie van nog een beetje bijschaven en een spellingcheck, dus dat moet zeker gaan lukken.

Anderhalve week geleden ben ik in Kamakura (een van de oude hoofdsteden van Japan, dat zijn er trouwens vrij veel) en Yokohama geweest. Kamakura ligt aan de kust, herbergt vele tempels en Shinto-heiligdommen en wordt omgeven door een aantal heuvels. Eerst ben ik wezen kijken bij een 13,5 meter hoge zittende Boeddha. Daarna kwam ik tijdens een wandeling door de heuvels een vrouw van bijna 70 tegen die het leuk vond om te praten (ze had in Amerika en Australië gewoond, dus kon prima Engels). Uiteindelijk heb ik met haar de wandeling af gemaakt en heeft ze me rondgeleid in een schrijn in een grot in de bergwand, haar eigen tempel en nog een andere grote tempel. Bij de schrijn kreeg ik een wensbordje cadeau die je in groten getalen ziet hangen bij zowel tempels als heiligdommen.
Yokohama was absoluut leuk om te bezoeken, maar ergens is het ook gewoon weer een grote stad die allemaal veel op elkaar lijken. Wat Yokohama onderscheidde was het heuvelachtige en de haven. Op de terugweg ramen (Japanse noodles) gegeten in het speciaal daarvoor ingerichte museum. Een van de dingen die ik wel ga missen.

Afgelopen weekend lekker in Tsukuba gebleven. Uitslapen, rugzak kopen voor Zuid-Korea, die trip plannen, vast wat spullen pakken en ook even relaxen. Inmiddels is het woensdag, dus nog twee nachten in m’n inmiddels toch echt wel vertrouwde appartement te gaan. In de afgelopen drie maanden heb ik een berg ervaringen opgedaan. Onderstaand lijstje van dingen die me opgevallen zijn, is absoluut niet compleet, maar geeft wellicht een leuke indruk van het land:

• Overal en nergens kom je ‘vending machines’ tegen. In Kamakura stonden er 13 op een rij! Naast dranken (ook warm) en koek/snoep heb ik ook ijs gezien en veel restaurant gebruiken een variant waarbij je als je binnenkomt een ticket koopt voor wat je wilt eten. De echte vreemde producten waar m’n reisgids het over had (insecten, planten), ben ik niet tegengekomen.
• Het is heel normaal om in een rij voor de deur te staan wachten voor een restaurant.
• Bijna alle kruispunten zijn op dezelfde, inefficiënte manier geregeld (auto’s en voetgangers in dezelfde richting hebben tegelijk groen).
• Eigenlijk alles wordt contant afgerekend.
• Er staan nergens prullenbakken op straat, maar je komt ook nergens afval tegen.
• Het weer is erg veranderlijk. De ene dag is het stralend blauw, terwijl het de volgende dag zo bewolkt is dat ik de bergen aan de rand van de stad niet kan zien. De dag erop is het rustig weer strakblauw.
• Men is extreem voorzichtig. Ik had verwacht dat Japanners wel iets gewend waren, maar bij het kleinste beetje voorspelde sneeuw werd de kookworkshop in m’n appartementencomplex afgelast. Uiteindelijk is er nauwelijks sneeuw gevallen. Ik denk dat zelfs de NS het in z’n broek zou doen van het lachen.
• Ik heb niet echt verschil kunnen ontdekken tussen trein en metro (behalve de Shinkansen en Express-treinen) en ze hangen helemaal vol met reclame en aankondigingen.
• Er is de neiging om erg veel verzoeken en mededelingen te doen, zowel her en der geschreven als via omroepberichten. Op zich kloppen ze en zijn ze enigszins relevant, maar waarom nou net deze wel en alle andere mogelijkheden niet?
• De toontjes waarmee aandacht getrokken wordt voor een omroepbericht kan blijkbaar niet een simpel belletje zijn. Volgens mij heeft daar iemand een fulltime baan aan: ze duren rustig 5-10 seconden (soms langer) en zijn allemaal verschillend. Al die omroepberichten sluiten af met ‘bedankt’, ook als het puur een mededeling is, zoals het volgende station.
• Starbucks heeft volgens mij een nóg gunstigere belastingdeal afgesloten in Japan dan in Nederland. Ze zitten soms letterlijk binnen 100 meter van elkaar.
• Er zijn vaak erg veel verschillende smaken. Ik heb minimaal 10 soorten softijs gezien, waaronder zoete aardappel, groen thee, chocolade, appel en kersen. Fanta ben ik, naast de vertrouwende sinaasappel, tegen gekomen in de varianten kers, meloen en druif. Die smaken mogen ze van mij trouwens best in Nederland introduceren.

Vrijdagmiddag neem ik de bus naar het vliegveld en zaterdagochtend vlieg ik naar Zuid-Korea om in tweeënhalve week dat land door te reizen. In grote lijnen volg ik een trip uit de Lonely Planet (een fotootje staat in m’n album voor Zuid-Korea). Ik begin van zaterdag t/m dinsdag in Seoul, waarbij ik dinsdag een trip naar de grens met Noord-Korea maak. Daarna reis ik achtereenvolgens langs Sokcho, Gangneung, Samcheok, Andong, Gyeongju en Busan. Vanuit daar neem ik de nachtferry naar het eiland Jeju, besteed daar twee dagen en vlieg dan op 1 maart 's avonds terug naar Seoul. Vanuit daar vlieg ik op 2 maart weer naar Nederland, waarmee m’n avontuur ten einde komt. Ik probeer zo nu en dan wat foto’s online te zetten, maar weet niet zeker of dat lukt, dus kijk af en toe maar even. Verhalen komen wel als ik weer terug ben.